Zuid As vertrouwen performance, dag 6

We waren klaar! 4 uur gekrijt!
We keken nog eens goed, draalden wat en vertrokken.
Wat we moesten doen hadden we gedaan! En het was goed!

De hele basis disclaimer stond op het plein. Niet te missen. 
We hadden mooie nieuwe gesprekken gehad. We hadden de geschamperde, binnenmonds gemompelde afkeuring gehoord, het cynisme weer ontmoet. Maar óók, en juist steeds meer; de verbazing, de steun, de opgestoken duimen!

Ik heb niet alleen gekrijt! 
Anoniem kwam,
Ed   "Ik moest er simpelweg gewoon zijn vrijdag. Het maakte niet uit hoe lang of met hoeveel woorden, gewoon zijn. Dat was mijn missie voor die ochtend. Krijten en niet lullen. Kracht bij zetten een geweldige missie van jou. Sommige dingen in het leven moeten gewoon gedaan worden. Punt."
Jacomijn was er.
Heidi.
Jacobien (die ik ook helemaal niet kende, maar nú wel!).

Er waren onbekende fotografen die de buzz hadden gehoord...

Er kwamen mensen op me af die me herkenden van vorige keren... En die het goed vonden dat ik er weer was..
"we kunnen wel wat leren van die kunstenaars" Er kwamen mensen uit de kantoortorens die niet snapten wat ze zagen en vroegen wat ik deed...
En... die hun woord hielden toen ik ze vroeg om een foto te sturen, 

zoals deze van Saskia... (dankjewel!!!)

En deze van Frank van van de Berg vanuit de 18e verdieping van de Google toren

Het was goed... 
En toen... Toen begon het te regenen. Wat zeg ik; te hózen. Emmers water uit de lucht...

Mooi!
De kwetsbaarheid van een gebaar begin ik steeds meer te waarderen. 

'Lekker moment heb je gekozen' schamperde een voorbijganger toen hij mij passeerde. Ik was net in de lichte miezer op mijn aan knieën te krijten. En ja, het Gustav Mahler plein was dus nat! Dat was prima, zo ging het krijten juist lekker makkelijk. Het smeerde super mooi uit!
(sinds wanneer laten we ons door futiliteiten als het weerbericht tegenhouden, dan kan er nooit niks:))

Nog eentje, ook zo'n fijne: "Alles wat je doet is straks weer weg, heb je niks beters te doen?'

Nee dus! Dít is wat ik doe. Ik (be)teken! Op mijn knieën, met stoepkrijt zodat het zó weer verwaait. En dat is precies wat ik er zo krachtig aan vind.
De disclaimertekst ís al in beton gegoten en het verlamt ons. Niemand die het leest, terwijl het ál ons handelen vastzet!

Stel; de teksten waren met dikke spuitbussen geschreven... Vast onderdeel van de ruimte, het zou gereduceerd worden tot achtergrond dessins. Niemand zou meer opkijken. Het is de tijdelijkheid en de invloed daarop van zaken de regen die we niet naar onze hand kunnen zetten, die ons laat opkijken. En buiten de norm vallende gedrag en beeld dat ons laat afvragen wat we doen, en hopelijk daarna toch vooral waarom!

'Alle afspraken die ik maak worden aan alle kanten afgedicht! Ik ben eigenlijk helemaal niet meer zelf de baas over hoe ik met mijn klanten en relaties om wil gaan' , 
vertelde een meneer in ZuidAs-dresscode, die me vroeg wat ik aan het doen was (altijd wát he, nooit waarom).
We hadden een mooi gesprek en hij vertelde hoe machteloos hij zich soms voelde over wat wel en niet kon. Hoe  contraproductief het werkte in zijn relaties als relaties zich niet durfden uitspreken omdat er dikke do's en do nots van disclaimers onder elk contact lagen. "Ja meneer, dat advies zou ik u wel wíllen geven, maar dat mág ik niet...".....

Mmmmm.

Een andere voorbijganger die aanhaakte bij ons gesprek begon als reactie te foeteren op het systeem en "die" boeven daar in die torens".

Die reactie ken ik onderhand wel... En alhoewel ik het wel een beetje begrijp, maakt het me vooral wat moedeloos! Ik vind het (te) makkelijk. (net zoals ik het raar vind dat mensen zich voornamelijk negatief uitlaten als ze in een groepje lopen, als ze alleen zijn stappen ze eerder op me af...)
Want hoezo systeem, en hoezo die boeven dáár? Wat doen we zelf!!!
Hoeveel is ons 'ja' waard? Doen wíj wat we beloven te doen? Waar laat jij je door leiden?

Ik heb steeds meer vragen bij 'het Systeem'. Welk Systeem is dat eigenlijk? Het banken systeem? Het financiële systeem? het maatschappelijke systeem? Het systeem van de orde der wolkenvangers?

Waar is de wij in het Systeem? Waar zit de ik? 
ZIJN wij niet het systeem? Ik bedoel; ménsen maken het!
(en pfffff, ik kan het het niet eens scherp krijgen...)!

Vandaag bezocht ik de Manifesta in Genk.  'The deep of the modern'.
In de prachtige restanten van wat ooit een groot en majestueus mijnencomplex was, namen kunstenaars uit allerlei landen me mee in een andere blik, meerdere en verschillende zienswijzes en gedachtes over en op het verleden van de mijnen. En voorál welke impact die had op sociale en economische geschiedenis van Europa! Een systeem wat nu niet meer voldoet in tijden van andere energiewinning, maar wat, in een andere tijd geplaatst, wel laat zien dat mensen uiteindelijk altijd de schaal en de impact bepalen. De verbeelding van de kunstenaars hielp me om boven de materie van de mijn uit te kunnen stijgen en (ietwat, want het wás nogal wat) (in)zicht te krijgen op het thema van Manifesta #9.
(in de catalogus omschreef men het zo: het analyseren van het DNA van het post industriële Europa waar sociale, historische, politieke en geografische confuguraties aan voortdurende verandering onderhevig zijn!)
Systemen kunnen genadeloos zijn, overwhelming in schaal, ogenschijnlijk ondoorgrondbaar. Maar het zijn uiteindelijk altijd de mensen die het gezicht ervan bepalen én de loop!

Hoe langer ik daar op mijn knieën zit te krijten, hoe minder ik zeker weet en dat is goed. Twijfel is goed. Maar mét die twijfel moet ik wél wat doen. Punt! zou Ed zeggen...

En dáár zit een behoorlijk crux weet ik inmiddels uit eigen ervaring...
We vinden overal een boel van, maar verbinden daar (nog) veel te weinig éigen actie aan.
Ik geloof dat het begint bij ons eigen handelen en dat we van daaruit anderen kunnen inspireren. Zaken kunnen veranderen!  For the better ánd the worse...

Wat doe jij?


Ik zit over 2 weken weer op de Zuidas.

foto van Bert Verhoeff, met grote dank!