Not until we are lost do we begin understand ourselves
Henry David Thoreau
64x91 cm, houtskool en syberisch krijt
Een kunstenaar staat midden in de wereld, of tenminste dat is volgens mij de plek van waar hij zou moeten staan.
Of, zoals Merlijn Twaalfhoven het zo mooi zegt (en waardoor ik geen andere woorden kan vinden die net zo raak zijn);
"Kunstenaarsschap zonder een serieuze drang om contact te maken, een ander te willen raken of op zijn minst te bereiken is niets meer dan een verdedelde bezigheidstherapie, onschuldige versiering of commercieel vermaak. Het werk heeft toch een bedoeling? Het is toch geboren uit passie? Je wilt toch iets overbrengen dat je inspireert?
daar is niets vrijblijvends aan! Zorg daarom voor contact"
Contact... Ja! als ik iets heb gedaan het afgelopen jaar is het wel de wereld in gaan! Contact maken! Voor KIS bijna wekelijks langs allerlei bedrijven, twitterend delen wat ik zag, wat me verbaaste, spreken op een TED, eindeloze sessies met bankiers, naar een WIFS- woman in financial services-congres (geweldig inspirerend!), ateliersessies, beeldworkshops, brainstormbegeleiding en lesgeven op ArtEZ....
Surfend op een bijna tomeloze energie heb ik mijn blik gedeeld en laafde me aan andermans inzichten...
Maar..., hoe blijf ik als kunstenaar in contact met mijn eigen zélf?
Ik ken mezelf namelijk een beetje ( af en toe) . Mijn enthousiasme kan bepaald met 'the better best of me' aan de haal gaan. Heden te dage met alle mogelijke middelen als sociale media...
Hoe voorkom ik versnippering, hoe zorg ik dat wat ik deel ook écht van waarde is en niet de zoveelste ego twitter oprisping?
Door dus af en toe uit die waan te stappen en de stilte in te gaan. Hetgeen ik 2,5 weken geleden heb opgezocht door in die TGV te stappen naar DRAW. De creatieve stilte dus in.
En alhoewel mijn hoofd na al die tijd hier best leeg is wat betreft dat waar ik mee bezig was in NL, betekend dat niet dat ik mijn hoofd ook werkelijk kan stilzetten. Ik ben ook gezegend met een flinke portie waan binnenin mij!! En nu komt die waan pas écht los. Best lekker en zeker creatief (heb zeker al 10 nieuwe interventie performances bedacht..)
'zelfportret' vanuit mijn gemoedstoestand met gevonden touw in een weiland
Maar in de stilte kan die waan in je dus ook flink met jezelf aan de haal gaan, daar heb je niet eens sociale media onrust voor nodig! Gisteren liep ik zo over dat er van tekenen geen sprake kon zijn.
Lopen dus. Een route van 15,5 km de Causes op. Uurtje of 3 lopen. Moest lukken. Hond (het centrum is van alle bijpassende zaken voorzien, incluis een lease chien) mee, stukje stokbrood en sinasappeltje in mijn tas en allez.
En dan; is er na een uur of 2 lopen geen van die mooie bordjes PR4 meer te zien... En de routekaart was ineens héél onduidelijk...
En dus... liep ik uiteindelijk heel erg de verkeerde kant op. En dan is dat pittoresque Franse platteland ineens best leeg en wijds. Gelukkig mooi weer, maar geen dorpje of Frans boertje die de weg weet... niks. Mobiel leeg( want me helemaal suf gefotografeerd), dus daar ging ook optie Google maps.
Dit soort bemoste muurtjes langs de paden
En gek; toen ik na nog eens 2 uur extra lopen nog steeds geen clue had waar ik was en vond dat ik wel officieel mocht stellen dat ik best een beetje echt verdwaald was, was mijn hoofd ineens wél helemaal leeg en rustig. Ik was terug in mij.
Nieuwe tekening die nu wel af is, 64 x 91 cm
Het was als in een tekening. Je vind je weg door te blijven lopen en te blijven kijken...
Ineens zag ik dat dát ook is wat me in tekenen werkelijk aantrekt; Dat het echt op mij aankomt. Dat maakt het heftig, confronterend, maar ook écht en van mij! Dat ik inmiddels weet dat ik altijd ergens in het proces het vertrouwen en overzicht even helemaaaaal kwijt ben, Goed verdwaald ben zeg maar. En dat ik inmiddels weet dat wanneer een tekening me laat twijfelen tussen doorgaan of verdergaan en binnen deze blik blijven dat dat dan zich enkel toont in het (blijven) kijken. En waar ik dan het spoor bijster raak, ik dan ineens heel anders ga kijken naar dat wat al is. Want, inzicht na gister, in diezelfde omgeving zitten óók de clues hoe verder te gaan. Ik zag ze nog niet, maar ze zaten er al wel!
Zo is het in mijn tekeningen, zo is het in mij , en zo lang ik dat blijf zien en voelen, blijf ik in contact met mij en kunnen anderen of de waan me niet laten 'verdwalen; en kom ik altijd thuis in mij.
Enfin, ging om 10:15 wandelen en was omstreeks 18:00 weer terug op 'mijn erf'. Voeten heel erg moe, maar vandaag super getekend! ik geloof dat ik nu écht écht ben aangekomen en ik voor het eerst écht alles los heb gelaten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten